Kategoria: Wiersze

  • Karnawał w górach

    Kiedy jestem w górach nie istnieje świat zewnętrzny, zgiełk i pośpiech Jest tylko natura i życie razem z jej rytmem. Ktoś może powiedzieć, że to tylko mój wymysł, bo przed życiem się nie ucieknie. Zależy kto co nazywa życiem. / Piotr Morawski / Świat zasnął zadumany wielce, pławi się w śnieżnobiałym puchu niczym w anielskim…

  • Na strunach serca…

    Muzyka powinna zapalać płomień w sercu mężczyzny i napełniać łzami oczy kobiety. / Ludwig van Beethoven / W moim sercu niezmiennie gra muzyka, tak cichutko, jakby płynęła w chmurach, piórem zapisane miłosne dźwięki, nie wyblakną nawet w ulewnym deszczu, w pokładach szarości. Wiatr je niesie w nieodgadnioną przestrzeń tęsknych pragnień, zapisanych w nutach, błękit pieczętuje…

  • Bezwzględna potęga losu

    Są chwile, by działać i takie, kiedy należy pogodzić się z tym, co przynosi los. / Paulo Coelho, Podręcznik wojownika światła / Dlaczego los jest często złośliwy, dlaczego wciąż traktuje mnie podle? Gdy tylko łut szczęścia pojawia się w zasięgu mojego widnokręgu, tłamsi go potwornie. Nie przebiera w środkach, jest zachłanny, obraca wniwecz co drogocenne.…

  • Zaklinam deszcz

    Deszcz – najstarsza kołysanka świata. / Paul Remarque / Zaklinam deszcz, mojego przyjaciela, może zmyje z mojej duszy potok łez, rozchmurzy niebiańską sferę, by błękit wchłonęła ziemia, zalana szarością. Może ściągnie dla mnie promienie słońca, by rozświetliły mrok ponurych myśli, rozpaliły moje strapione serce i wniosły w nie łut błogiego spokoju.

  • Na peronie życia

    Stoję na peronie dworca, pociągi już nie przyjeżdżają. Patrzę, jak snują się kłęby pary i na ziemi osiadają. / Julianna Baggott, Nowa Ziemia / Na moim peronie od dawna pustka, bliscy rozjechali się w różne strony, tylko wiatr, wieczny wagabunda świata, bezustannie hula nieutulony. Ileż historii zasłyszał od ludzi i opowiada je po całej ziemi,…

  • Pod parasolem gwiazd

    Nic się nie zdarza, jeśli nie jest wpierw marzeniem. / Carl Sandburg / Chciałabym z Tobą dotknąć nieba, złapać promienie wschodzącego słońca tańczyć zwiewnie nad obłokami i być niczym Iris w swojej posłudze, czy to się uda? Pragnę odrzucić w zapomnienie nagromadzone złe sny o poranku, puścić w niepamięć szare lata, długie godziny smutku i…

  • Nieutulony taniec nadziei

    Pomiędzy biedą a szczęściem istnieje głęboka przepaść. Nadzieja przerzuca przez nią most, ale wisi on w powietrzu. / Henrich Leuthold / Pragnę dla Ciebie tańczyć w strugach deszczu, w amarantowej trwać poświacie nieba zatrzymać w dłoniach mgliste chwile szczęścia, ale Ty nie chcesz. Chowasz się w kroplach, umykasz na długo, aby zjawić się na ulotną…