Wychodzimy z zimy trochę bladzi Trochę jakby z zaspy zamyślenia /Adam Ziemianin, wyk. Wolna Grupa Bukowina / Świat przysnął w puchowej pościeli, z nieba płyną śnieżne potoki, tak białe, jak anielskie skrzydła, poszarpane wymyślnie. Jest cicho i tak uroczyście, czas przystanął w pośpiechu myśli, ziemia pławi się w tej kipieli, tak zapamiętale.

Od muzyki piękniejsza jest tylko cisza. / Paul Claudel / Wsłuchaj się w wiatr, co tęsknie zawodzi, a rozedrgane echo niesie tę pieśń po zamglonych, puchowych dolinach z wielką mocą. Świat przysnął zasłuchany w te tony, jakby przeniósł się w odmienną przestrzeń, co porażona bielą zastygła w mroźnym wietrze.

Miłość jest jak liść w lesie – czas ją zmienia, tak jak zima zmienia wygląd lasu. / Emily Brontë / I przyszła dostojnym krokiem, jak panna młoda w ślubnym welonie, w bielutkiej szacie… Świetliście przyodziana ziemia wreszcie przebudziła się do życia, anielskim tchnieniem… Czaruje magią urody, pławi się w śnieżnobiałych kobiercach, dzierganych wdzięcznie…

Kiedy się czegoś pragnie, wtedy cały wszechświat sprzysięga się, byśmy mogli spełnić nasze marzenie. / Paulo Cello, Alchemik / Noc… a ja w marzeniach tonę, jak świat w strugach deszczu. Przygarniam je do serca, bo z nimi cieplej, nawet w środku zimy… Zamykam oczy i niebo jest przy mnie, w poszumie wiatru dotykam gwiazd, a…

To właśnie tego wieczoru, gdy mróz lśni, jak gwiazda na dworze, przy stołach są miejsca dla obcych, bo nikt być samotny nie może… / Emilia Waśniowska, Wieczór wigilijny / W pogodną wigilijną noc Niebo całuje ziemię… Jest jasno, coraz jaśniej, a w naszych strapionych sercach schronienia szukają gwiazdy, rozmarzone… To ich ciepły przytułek, zakątek pogodnych…

/ Przyjacielowi/ Pojawiłeś się nagle i moja dusza płonie. Na płatkach koniczyny staram się zatrzymać szczęście, nie potrafię… Nieujarzmione myśli tratują moją głowę, są jak wzburzone fale na oceanie pragnień utajonych…

Wieczornych snów mary powiewne, dziewicze Na próżno czekały na słońca oblicze… / L. Staff, Deszcz jesienny / Światem wciąż jeszcze rządzi jesień i ścieli odcienie szarości, a w lesie miodowe polany wśród nagich drzew zaparcie goszczą. Pani jesień smętnie spogląda na swe ogniste arcydzieła i nie chce, by sroga królowa suknią anielską tron zakryła.