Weź gitary śpiew
Weź jałowca dym
Weź tej nocy czerń
Niech konie ostrzej krzeszą skry
/Anna Jantar, Cygańska jesień /

Słońce rozsiadło się na rżysku,
gdzie klucz żurawi kreśli miłość,
tęskne wspomnienia ożywają,
a niebo je do serca tuli.

Krzew jarzębiny się zadumał
i zastygł w splocie swych korali.
Marzeniom poddał się bez reszty,
bo blask słoneczny wszystko mami.

Jesień ubrała rdzawą suknię
i nawet jest jej w niej do twarzy.
Przestała wabić kwietne lato,
już grzybom kapelusze krasi.

Maluje żółcią i czerwienią,
nakrapia brązem wprost spod pędzla.
Świat tych kolorach się rozczulił,
już jego tkliwość widać wszędzie.

Jak nie pokochać takiej damy,
co strój swój z każdą chwilą zmienia,
raz jest dostojna i powabna,
to znów popada w otchłań cienia.

I marszczy czoło nieprzyjemnie,
a z oczu potok łez wypływa,
ona umizgów chce od słońca,
tylko w miłości z nim ożywa.

* * *

Jesteśmy tak podobni do niej,
bywamy chmurni i radośni,
kochamy słońce za zaloty,
przy nich szczęście nas nie opuści.